تکیه بر دریای الهی
اگر یک کاسه خالی بر روی دریا بگذاری هیجان پیدا می‌کند، رقص پیدا می‌کند.
انسان هم همین‌طور است؛
هر قدر دستش خالی و تهی باشد،
اگر تکیه بر دریای الهی داشته باشد حیات پیدا می‌کند،
نشاط پیدا می‌کند، حرکت پیدا می‌کند.
این است که قرآن کریم می‌فرماید:
«و عَلَی اللهِ فَلیَتوکَّل المُؤمِنونَ»
یعنی مؤمنان بر خدا تکیه و توکّل می‌کنند.
چرا؟ چون اهل ایمان، ایمان دارند که دستشان خالی است
و ایمان دارند که خدا دریاست.
و توکل بر خداوند یعنی تکیه کردن بر حرف و کلام او،
نه اعتماد بر حرف و حدیث و سخن مردم. یعنی نگاه نکند که مردم چه می‌گویند،
بلکه ببیند خدا چه می‌گوید، خدا چه می‌خواهد و آن‌گاه به کار هم ببندد.
یعنی وقتی خدا می‌گوید پشت سر مردم حرف نزن، شما هم حرف نزن.
وقتی می‌گوید: غیبت نکن، شما هم غیبت نکن. این می‌شود توکل.
و وقتی انسان بر خدا توکل و تکیه کرد حرکت پیدا می‌کند،
حیات پیدا می‌کند، هیجان پیدا می‌کند، شور و مستی پیدا می‌کند،
آخرش هم سرشار می‌شود،
همان‌طور که کاسه خالی وقتی روی آب دریاست،
آخرش پر می‌شود و می‌رود در دل دریا قرار می‌گیرد.
انسان هم وقتی مدتی بر خدا تکیه و توکل کرد،
در دل خدا جای می‌گیرد، و سرشار از رحمت و رضوان الهی می‌شود.
«استاد رنجبر»
