«آیا می خواهید بدانید فاصله ما با امام زمانمان چقدر است و معنای غربت و تنهایی چیست ؟
به این چند جمله ساده و عامیانه خوب دقت بفرمایید»؛
به ما فرموده اند که روز جمعه احتمال ظهور حضرت ولی عصر(ارواحنافداه) بیشتر است .
«یامولای هذایوم الجمعه و هو یومک المتوقع فیه ظهورک» مفاتیح الجنان –زیارت روز جمعه امام زمان علیه السلام
حال اگر عصر جمعه ای بعد از نماز مغرب و عشاء ،
کسی به ما بگوید که امروز هم گذشت و امام زمان (ارواحنا فداه) ظهور نفرمودند
امام باقر (علیه السلام) :
هر گاه خداوند بخواهد بر مردم غضب کند؛
( آن هم به خاطر اعمال ناشایست مردم)
ما اهل بیت را از مجاورت با آن ها دور می کند.
«اذا غضب الله تبارک و تعالی علی خلقه ، نحانا عن جوارهم»
" اصول کافی ، کتاب الحجه ، ح۳۱ "
ما باید رضا و میل امام زمان
ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ
را در کارها به دست آوریم،
« آیت الله بهجت »
نشسته غرق تماشای شیعیان خودش
کسی نیامده جز او سر قرار خودش
چه انتظار عجیبی ست اینکه شب تا صبح
کسی قنوت بگیرد به انتظار خودش
« اللهم عجل لولیک الفرج»
ما مثل بچه ای هستیم که پدرش دست او را گرفته است
تا به جایی ببرد و در طول مسیر از بازاری عبور می کنند.
بچه شیفته ویترین مغازه ها می شود و دست پدر را رها می کند
و در بازار گم می شود. وقتی هم متوجه می شود که دیگر پدر را نمی بیند،
گمان می کند پدرش گم شده است؛ در حالی که در واقع خودش گم شده است.
انبیاء و اولیاء، پدران خلقند و دست خلائق را می گیرند تا آنها را به سلامت از بازار دنیا عبور دهند.
غالب خلائق، شیفته متاع های دنیا شده اند.
امام زمان(عج الله تعالی فرجه الشریف) هم گم و غائب نشده است؛ ما گم و محجوب گشته ایم.
حجت الاسلام والمسلمین شیخ نورى مىگوید:
یکى از طلاب آذربایجان به من نقل کرد که: یک روز میرزاى تبریزى قدس سره را قبل از نماز صبح دیدم که به طرف حرم حرکت مىکنند و تنها هستند. خیلى این صحنه مرا تحت تأثیر قرار داد. تصمیم گرفتم چند روزى صبح ها با قدم زدن پشت سر مرحوم میرزاقدس سره وى را همراهى کنم.
روز سوم کنجکاو شدم که مرحوم میرزاقدس سره چه چیزى را با خود زمزمه مى کند. خودم را از پشت سر به میرزا قدس سره نزدیک کردم و شنیدم که کلماتى را به زبان آذرى زیر لب مى گویند. سعى کردم گوش بدهم چه مىگویند. ناگهان دیدم خطاب به امام زمانعلیه السلام کرده و با آن امام زمزمه مىکند و با صداى حزین مىگوید: اى مولا و مقتداى من! اى سرور و آقاى من! همان گونه که مرحوم علامه امینى قدس سره در مقابل ضریح حرم امیرالمؤمنین على بن ابىطالب علیه السلام مى ایستاد و خود را عبد و بنده مخلص و کوچک شما خطاب مى کرد، من هم خود را بنده ناچیز و فقیر مخلص و کوچک شما مىدانم. عنایتى کنید و توفیق دهید این مسئولیتى که بر دوش داریم را به نحو احسن انجام دهیم، اى امام زمان علیه السلام! عنایتى بنمایید. این شخص مىگوید: این کلمات مرحوم میرزا قدس سره سخت در من اثر گذاشت که چگونه نیمه شب پیر ولاء با امام زمان قدس سره زمزمه مى کند و با وجود مقام والا و احترامى که در حوزه، خود را ناچیز شمرده و با خشوع و خضوع طلب عنایت مىکند، یادش گرامى و راهش پر رهرو باشد.
برگرفته از کتاب درسهایی از استاد الفقهاء و المجتهدین میرزا جواد تبریزی (ره)
