آن انسانی که هنوز آن چه را که به خود نمی پسندد ، بر دیگران می پسندد
و هنوز آن چه را که به خود می پسندد، بر دیگران نمی پسندد،
از عرفان الهی هیچ بهره ای نخواهد برد.
آن کس که هنوز نمی داند توقّع نتیجه بدون کار، عامل تباهی اخلاقی انسانی است
و هنوز طعم نظم را در کار نچشیده است ،
از عرفان به جز حالات لذایذ روانی زودگذر نصیبی نخواهد داشت .
تا یک انسان از صفات نیکوی خیرخواهی، خیراندیشی ، صبر، شکیبایی
و ظرفیت در برابر رویدادهای سخت و هنگام روی آوردن امتیازات برخوردار نباشد،
از عرفانی گردیدن واقعا محروم خواهد ماند.
استاد محمد تقی جعفری
