امـــــًا
" سربازان ِ امام ِ زمان "
از
- هیچ چیز -
جز
گــناهان ِ " خویش " نمی ترسند ...
/ / ســـِیــِد مـُرتـِضـــآ آویـنی / /

" سربازان ِ امام ِ زمان "
از
- هیچ چیز -
جز
گــناهان ِ " خویش " نمی ترسند ...
/ / ســـِیــِد مـُرتـِضـــآ آویـنی / /

سفره وسط سنگر پهن بود و قابلمه و بشقاب ها پُر. «مهمان نمی خواهید؟»
حاج حسین خرازی بود،با چشمانی براق و لبانی خندان.
«این همه غذا! منتظر کس دیگری هستید؟»