حمد و سپاس الهی

از ره رفته‌اى چنین نقل شد: حمد را سه رویه است.

نخست: وقتى که نعمتى از خدا به تو رسید، عارف به دهنده آن بشوى؛

دیگر آن که به آن‌چه تو را بخشود خرسند باشى؛

سوم آن که تا نیرویش در بدن توست نافرمانى‌اش نکنى.


شهید آیةاللّه سیدمصطفى خمینى( ره)

قلب ، نمایشگاه حمد خدا

شگفتا! آیا وجدانت اجازه مى‌دهد با توان و قدرتى که او ارزانى‌ات داشته

بر خوان گسترده‌اش او را نافرمانى و سرکشى کنى؟

پس اى عزیز!به این اصطلاحات خنک و خیال‌ هایى که بیشتر آن بیهوده است، بسنده نکن.

بایسته است عمر گرانمایه‌ات را در ستایش او به کارگیرى،

به‌ گونه‌اى که زبان،قلب،کارها وهمه احوال تو نمایشگاه حمد او گردد و قلبت سرشار از محبت او

خشنود به داده‌ هاى او و تسلیم فرمان او باشد، شیفته معروف باشد و بر منکرات کینه ورزد.

شهید آیةاللّه سیدمصطفى خمینى( ره)

مناجات

من که باشم که بر آن خاطرِ عاطر گذرم‏

من که باشم که بر آن خاطرِ عاطر گذرم‏		لطفها مى کنى اى خاک درت تاج سرم!

دلبرا! بنده نوازیت، که آموخت؟ بگو		که من این ظن، به رقیبان تو هرگز نبرم‏

راه خلوتگه خاصم بنما، تا پس از این‏

مِىْ خورم با تو و دیگر غم دنیانخورم‏

تکلیف رئیس و مرئوس

آنها که عاقل و بنده خدا هستند و طعم ریاست را به خوبى چشیده ‏اند،

در محیط داخلى روح خود، تکلیف رئیس و مرئوس را مشخص مى‏ کنند و

مى‏ گویند روح، باید فرمان بدهد و بدن باید اطاعت کند

و این گونه ریاست، لذت است؛

آیت الله جوادی آملی

در سایه بندگی

" راه رسیدن به مقامات عالی انسانی در سایه بندگی است ،

انسان به میزانی که حرکتش الهی شود و خالص گردد، به خدا و اولیای او نزدیک می شود.

انسان باید از انبیا (ع) تبعیت کند و راه آنان را برود تا به کمالاتی که برای او آماده کرده اند، برسد.

جهان مملو از نعمت های الهی است . محرومیت ، از قصور و کوتاهی خودماست."

آیه الله العظمی بهاء الدینی (قدس سره)

از خدا بگو

از دنیا نگو، از خلق نگو ، از خودت هم نگو، از خدا بگو.

چند وقت که از تنها از خدا بگویی اگر غیر از او چیزی هم وجود داشته باشد

از یادت می‌رود و غیر او را فراموش می‌کنی.

مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّّهُ

هر مصنوعی صانعش را نشان می‎دهد.
به هر چیزی نگاه کنی، سازنده‎ی آن را یاد می‎کنی.
قالی را می‎بینی، می‎گویی عجب قالی‎بافی داشته است.
ساختمان را می‎بینی، می‎گویی عجب معماری داشته است.
خودت را چه؟ اگر خودت را هم جلوی آیینه نگاه کنی، یاد خدا می‎افتی.
مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّّهُ یعنی هر کس نفس خودش را نگاه کند، خدا را دیده است.
وقتی یاد خدا افتاد، خدایی می‎شود؛
گوشت و پوستش هم صدا می‎زنند لا اله‌ ‌الاّ ‌الله، ذاتش می‎گوید لا الهَ ‌‌الاّ الله.

مردی از تبار مردان خدا

او محسور و مجذوب و مدهوش خدا بود،حرمت حریم محبوب را خوب می‌ دانست

که لحظه لحظه‌اش، نفس نفس‌ اش و ضربان قلبش از او بود و به او و برای او؛

از همین رو بود که وقتی فردی آمده بود خدمتش به التماس و گریه که چه کنم آدم شوم؟

گفته بود: «کاری ندارد! هر چه خدا گفته بکن، بکن و هر چه گفته نکن، نکن».

آیت‌الله محمد جواد انصاری همدانی

فراموش کرده‌ایم عهد و پیمان روز الست را ...

مگر نه این است که گناه، خدا فراموشی است؛

و مگر نه این است که گناه، شیطان پرستی است؟

و مگر نه این است که گناه، زنگار قلب است؟

و مگر نه این است که گناه سد راه آسمانی‌ شدن است؟

پس چرا دل نمی‌کنیم از این همه سیاهی و گناه و آلودگی؟...

و چه بد معامله‌ای است که خدای خوبی‌ها، خدای بهجت‌ها،

خدای جمال‌ها و کمال‌ها و خدای زیبایی‌ها را بفروشیم به گناهی

و با شیطان از در آشتی درآییم

و این یعنی اینکه فراموش کرده‌ایم عهد و پیمان روز الست را ...