مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّّهُ

هر مصنوعی صانعش را نشان می‎دهد.
به هر چیزی نگاه کنی، سازنده‎ی آن را یاد می‎کنی.
قالی را می‎بینی، می‎گویی عجب قالی‎بافی داشته است.
ساختمان را می‎بینی، می‎گویی عجب معماری داشته است.
خودت را چه؟ اگر خودت را هم جلوی آیینه نگاه کنی، یاد خدا می‎افتی.
مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّّهُ یعنی هر کس نفس خودش را نگاه کند، خدا را دیده است.
وقتی یاد خدا افتاد، خدایی می‎شود؛
گوشت و پوستش هم صدا می‎زنند لا اله‌ ‌الاّ ‌الله، ذاتش می‎گوید لا الهَ ‌‌الاّ الله.