هیچ مادری که مادر ما نمی شود

جایی که یاس هست و کسی بو نمی کند

جایی که بغض هست و کسی رو نمی کند

جایی که دست شیر خدا بسته می شود
کس احترام ساحت بانو نمی کند

اینجا مدینه است که جز مردمش کسی 
آتش به آشیان پرستو نمی کند

وقتی که بیت وحی پر از شعله می شود
دیگر لگد که رحم به پهلو نمی کند

اینجاست مادری که قریب دو ماه و نیم
از زخم شانه ، شانه به گیسو نمی کند

اینها همه کنار ....ولی هیچ مادری
با بازوی شکسته که جارو نمی کند......

یا زهرا (س)

در را که با شتاب لگد وا نمی کنند
دیوار را که صفحه گلها نمی کنند

گلبرگ یاس را که با آتش نمی کشند
سیلی نصیب صورت حوراء نمی کنند

آتش به درب خانه ی رهبر نمی زنند
توهین به بیت و سرور مولا نمی کنند

با کودکان خانه که مشکل نداشتند
رحمی چرا به گریه ی آنها نمی کنند

در پیش چشم غیرت مردانه ی کسی
حمله به دست و بازوی زنها نمی کنند

زن را به قصد کشت به کوچه نمی زنند
جمعی اگر زدند تماشا نمی کنند

کاری اگر به دست تماشاگران نبود
دیگر گره ز کار عدو وا نمی کنند

محمود ژولیده

وقتی گدای فاطمه بودن برای ماست

احساس میکنیم که دو عالم گدای ماست


سلمان شدن نتیجه همسایگی اوست

زهرا برای سیر کمال ولای ماست


تنها وسیله ای که نخش هم شفاعت است

چادر نماز مادر ارباب های ماست


" علی اکبر لطیفیان "

شعله در شعله دل کوچه پر از غم می شد

کوچه در آتش و خون داشت جهنم می شد


“باید آتش بزنم باغ و بهار و گل را….”

روضه مکشوف تر از آن چه شنیدم می شد


بین دیوار و در انگار زنی جان می داد

جان به لب از غم او عالم و آدم می شد


لااقل کاش دل ابر برایش می سوخت

بلکه از آتش پیراهن او کم می شد


زن در این برزخ پر زخم چه رنجی دیده است؟

بیست سالش نشده داشت قدش خم می شد


تا زمین خورد صدا کرد “علی چیزی نیست”

شیشه ای بود که صد قسمت مبهم می شد