قطعه ای از صحیفه سجادیه

وَ أَنَا، یَا إِلَهِی، عَبْدُکَ الّذِی أَمَرْتَهُ بِالدّعَاءِ فَقَالَ لَبّیْکَ وَ سَعْدَیْکَ،

و من اى معبود من، آن بنده توأم که چون او را به دعا فرمان دادى، گفت: لبیک؛ و سعدیک

هَا أَنَا ذَا، یَا رَبّ، مَطْرُوحٌ بَیْنَ یَدَیْکَ.

اینک منم اى پروردگار من که در پیشگاهت به خاک افتاده‏ام

أَنَا الّذِی أَوْقَرَتِ الْخَطَایَا ظَهْرَهُ،

منم که بار خطاها پشتم را گران کرده،

وَ أَنَا الّذِی أَفْنَتِ الذّنُوبُ عُمُرَهُ،

و منم که گناهان عمر مرا بسر برده

وَ أَنَا الّذِی بِجَهْلِهِ عَصَاکَ،

و منم که از سر نادانى ترا عصیان کردم

وَ لَمْ تَکُنْ أَهْلًا مِنْهُ لِذَاکَ.

در حالی که تو سزاوار عصیان من نبوده ‏اى